Hoe is het hier? Texas! Lauwe koffie, warm weer zonder muggen, en de eerste Uber die ik nam was een pick-up truck. En dan die vogels! In heel Austin kwetteren de vogels hard en uitbundig, alsof je door de Palmentuin in Paramaribo loopt. In andere woorden: alle zintuigen zijn wakker.
Nou dan! Hier een stukje over SXSW als conference experience. Met wat gemopper van mijn kant, of nee, gewoon een paar kleine tips Nergens voor nodig eigenlijk. Als een event goed werkt, zijn details onbelangrijk. En SXSW werkt als een tierelier.
Komen ze toch, observaties over visual design, stage design, information design, experience design, screen design en.... plakfolie.
Visual design: basic
Het SXSW-logo kom je overal tegen. Het is in de hele stad te vinden, op verticale vlaggen bij alle officiele lokaties, en natuurlijk in het convention centre. Verder is er dit jaar een werk uitgekozen van Rex Hamilton, een lokale kunstenaar met een kleurrijke pop-art stijl, vol bloemen en golvende lijnen. Een paar grote schermen met dat werk dienen als foto opportunity - iedereen snapt meteen de bedoeling - insta stond de eerste twee dagen vol met selfies. Dat was het eigenlijk wel wat de visuals betreft!
In de gigantische expo hal stonden tegen de muur nog wat beschilderde olietonnen, die hoorden bij een kunstproject. Meer visuele decoratie is er niet in het gebouw. Brutalistische esthetiek zeg maar. En waarom niet.
De SXSW identiteit wordt overigens zeker gekoesterd. SXSW heeft een enorme stand met merchandise, veel hoodies en t-shirts en rare hoedjes. In de stad rijdt een beschilderde ‘’merch truck’’ rond, een soort legervoertuig. Been there, done that, got the t-shirt voor 40 dollar – SXSW is iets om bij te horen.
Stage design: te basic
SXSW vindt plaats in en rond een enorme convention hall. Je loopt zo een kwartier van zaal naar zaal, over strekkende meters grauwe vloerbedekking met een patroontje. Of nog verder, via luchtbruggen naar twee grote hotels.
De twee hoofdzalen hebben een uitgelicht
podium, drie grote schermen en zelfs wat lichtprojecties op het plafond. Niet
heel uitbundig allemaal, maar hier is wel een pietsje aandacht aan besteed. Ook heb je daar af en toe wat kleur op het scherm als achtergrond. Bezoek je
echter een sessie in een andere zaal...
Ik zat gisteren bij een sessie over brainwaves (interessant!), paar honderd mensen bij elkaar, een football star als een van de sprekers, aangeboden door een grote sponsor… en het kon niet lelijker. Kale TL-belichting, te laag podium zodat je vanuit de zaal de sprekers niet kon zien, een toegangsdeur die elke paar minuten klapperde omdat iemand binnenkwam of wegging...Hmm.
Dat is dan in het convention centre, maar de hotel lounges waar veel sessies plaatsvinden zijn niet veel beter. Vandaag volgde ik een sessie met de top van de CIA (en hoe geweldig leuk het is om voor ze te werken) – in een zaal met een soort kroonluchter in de vorm van een hangende glazen wolk, flets licht, laag podium, hetzelfde probleem dus, en dan ook nog met heel lelijk tapijt en meubilair. Tjee.
Goed, de SXSW organisatie kan aan die tapijten natuurlijk niks doen, maar een lampje erbij is toch te fixen? Verder geen stage design in al die extra zalen, behalve soms een zwart gordijn opgehangen aan een stellage. En dan niet voor de hele achterwand maar met de hoogte van een schutting, met op een willekeurige plek (niet per se in het midden) een SXSW banner, met zes sponsor logos – die bestaan allemaal uit letters, en zijn onleesbaar als je niet vooraan zit. Belangrijk? Ik weet het, niet echt!
Information design: huh?
Wat is dan wel belangrijk? Het SXSW programma is enorm - per programma blok zijn er tientallen sessies om te bezoeken. Er is een app, er is een site, je kan ''favourites'' aanmaken, dat is natuurlijk handig. Maar dat is het dan ook. Zowel website als programma app zijn om eerlijk te zijn waardeloos.
Ik verdwaal steeds. Op de site moet ik na vier dagen nog steeds zoeken naar het programma schema, en elke keer moet je opnieuw scrollen vanaf het begin. Je kan ook niet even kijken naar: wat is er nog meer op deze locatie of in de buurt? Of gewoon: wat is er NU? Best een redelijke vraag toch.
Er hangen hier en daar schermen met programma informatie, maar helemaal niet veel. Ik heb uren van mijn leven besteed aan het uitpluizen van het programma - en vandaag vertelde iemand me over een sessie met Gary Kasparov, en ik wist niet eens dat die sprak! Ik was daar zeker heengegaan. Nee, dat moet echt beter.
De app is als communicatie middel ook ‘’below par’’. Deels wellicht door commerciele overwegingen: op elke badge staat een QR code, maar die is alleen voor de organisatie bedoeld. De deelnemers van de Meetup die we organiseerden staan dus in een lijst, maar als we die willen zien moeten we met ''sales'' gaan praten.
Dus even snel contact gegevens uitwisselen, is allebei je telefoon pakken en LinkedIn openen (en daar moet ik dan altijd weer even zoeken naar de QR optie, die bij het zoekveld staat. Misschien ligt het toch echt aan mij). Of, wat je iedereen de hele dag ziet doen: dan maar een foto van elkaar’s badge maken. Dat kan toch echt anders!
Experience design: rijen, rijen, rijen
Het programma staat boordevol sessies - allemaal een uur lang - maar het begint om 10 uur, kent lange pauzes en is om 5 uur weer klaar. Wie tussendoor wat wil eten en ook een van de keynotes wil zien, komt erachter dat je niet zo heel veel kan doen op een dag. Je moet voor sommige sessies namelijk echt lang in de rij staan.
SXSW-bezoekers mogen per dag 3 express passen aanvragen, waarmee je als eerste de zaal in mag. Op zich een slimme manier voor de organisatie om gevoel te krijgen voor waar het druk gaat worden. Die passen moet je dan wel een dag van te voren, niet eerder, om 9 uur ’s ochtends aanvragen. Iedereen probeert vooral passen te krijgen voor de keynotes in de grote zaal - om 2 over 9 zijn die weg. Wie geen express pas heeft doet er goed aan een uur voor begin in de rij te gaan staan. Soms kom je na een half uurtje in een ''overflow'' zaal uit, daar mag je wachten tot de grote zaal open is. Wie echt heel graag ergens naar toe wil, kan een sessie eerder gaan en blijven zitten.
Nog even over die lange rijen. Op het moment van schrijven zit ik in de rij voor Kevin Kelly. Ik was op tijd. De rij leek mee te vallen, en ik begon dit stukje te schrijven, laptop voor me op de grond. Inmiddels zijn we verplaatst naar buiten, en staan we op de brandtrap naast het gebouw, en wie na ons aankwam wordt naar een andere verdieping gestuurd om daar dan weer achteraan aan te sluiten. Er worden ook regelmatig hele rijen verplaatst - jullie moeten nu allemaal daar gaan staan, en de rij gaat dan daar (25 meter verderop) verder. Eigenlijk is dat best raar. Waarom niet binnen met linten een traject voor de wachtenden afzetten?
Overigens is iedereen vriendelijk, niemand klaagt, in de rij wordt volop gekletst en zijn nieuwe contacten gemaakt, en naast mij leest iemand een boek. Slim. Dit stukje hebben jullie ook te danken aan deze loze tijd. Kelly was erg goed, en uiteindelijk was de zaal niet eens helemaal vol.
Screen design en gebruik
Bij sommige talks op het hoofdpodium staat een gebarentalk op het podium, en verder kan wie wil kan je meeluisteren naar een Spaanse of Portugese vertaling. De keynotes worden ook van ondertiteling voorzien: links en rechts van de spreker zie je het presentatie scherm hangen, waar onderaan de omgezette zinnen verschijnen. Daar zit best wel een beetje vertraging in, dus eigenlijk leidt die ondertiteling vooral af - helemaal als een spreker zelf een video laat zien of drukke slides heeft.
(Er was een mooi momentje aan het eind van Kevin Kelly's verhaal - hij is heel optimistisch over onze toekomst met AI, en op de vraag welke beroepsgroep toch echt moet vrezen voor zijn baan noemde hij ''maybe the only profession that will really disappear is that of people that transcribe video and audio to text''. Hij keek naar het scherm en vroeg zich af: wordt dit nou gedaan door een persoon, of is dit een AI transcript? ''Could you let us know if you are a person?''. We keken met zijn allen mee en het bleef stil. AI gegenereerde ondertitels dus. Super voor de video die achteraf gepubliceerd wordt, maar niet nodig op het moment.
En dan iets anders: stel je een enorme zaal voor - in Ballroom D staan 2,408 stoeltjes! Meer dan een half uur vantevoren komen mensen al binnen en zitten ze te wachten, drie enorme schermen voor zich. Wat een uitgelezen moment om daarop informatie te delen! Over het festival, over programma's die nog komen, of om wat meer te laten zien van de partners, of om - doe eens gek - wat muziek van SXSW bands af te spelen met info wie ze zijn en waar ze optreden, trailers van films die te zien zijn... Niets van dat alles. Nou ja zeg.
- Plakfolie: slim!
Laat ik dit stukje eindigen met iets wat ik leuk vind, of in ieder geval een simpele en doeltreffende oplossing die visueel ook amusant is. Toen we de eerste dag aankwamen, bleken alle zuilen rond het convention centre in doorzichtig plastic folie gewikkeld te zijn. Niet alleen de zuilen zag ik later, ook de kaartjes automaat van de metro, de straatlantaarns en zelfs de trapleuningen. Dat laatste leek me een vergissing.
Tijdens SXSW zijn er enorm veel mensen, bedrijven en organisaties die aandacht willen. Van start-ups tot bands, van pubs tot online diensten, filmmakers en meer. Die komen allemaal naar SXSW met flyers, stickers en posters. En vervolgens wordt alles echt he-le-maal volgeplakt. Na SXSW hoeven de schoonmaakdiensten alleen maar het plakplastic te verwijderen en alles is opgeruimd. Zelfs op blokken afstand van SXSW kwam ik nog in plastic gewikkeld straatmeubilair tegen. En nu na 4 dagen, hangen ook de trapleuningen helemaal vol.
Dat wilde ik nog even met jullie delen.
Goed Monique, wat vond je eigenlijk van het programma?
Kom ik op terug!
