Film: AIR

Door: Gerson Veenstra

Dankzij Rik Janssen van Filmofiel.nl, heb ik dit jaar voor het eerst toch wat bijzondere momenten meegemaakt van het filmgedeelte van South by Southwest. Eerder was ik al bij Tetris en vandaag maakte ik de wereldpremière mee van de film AIR. Een film van Ben Affleck over het begin van Nike Air Jordan. Zo ongeveer de hele cast was er, op de rode loper en voor- en achteraf bij de film zelf. 

De film deed best een beetje denken aan Tetris. Ook jaren 80, inclusief de sfeer, nieuwsbeelden en de muziek uit die tijd. En ook het verhaal van iets tot een succes maken. Maar bij deze film dan nog wat meer The American Dream. 

3 uur wachten

De film werd vertoond in het Paramount Theatre wat een hele belevenis is. Denk aan Tuschinski in Amsterdam, maar dan minder geschikt voor films. Een enorme zaal met plek voor 1200 mensen die op krappe stoeltjes allemaal heel dicht op elkaar zitten, een relatief klein scherm en ook niet het allerbeste geluid. Maar wel, net als Tuschinski, heel authentiek, met mooie plafonds en bijzondere ornamenten. 

En helaas was het me niet gelukt om snelle toegang te krijgen, dus moest ik het van de rij hebben. De film zou om 18.30 uur beginnen en om 16.00 uur dacht ik: laat ik maar eens kijken of het al druk is. Nou, dat was het. Er begon zich al een flinke rij te vormen. Dus ben ik er ook maar in gaan staan. Het duurde uiteindelijk tot 19.00 uur voordat we binnen waren. Je moet er wat voor over hebben zullen we maar zeggen.

Hele cast op het podium

De hele ervaring was het wachten meer dan waard. Voordat de film begon, introduceerde Ben Affleck meteen ongeveer de hele cast op het podium. Met nogal wat grote namen, onder wie Matt Damon, Jason Bateman (Ozark), Viola Davis (Fences) en Chris Tucker (Rush Hour). Vooral Viola Davis had veel fans in de zaal. En sowieso is het filmpubliek hier tijdens SXSW enorm enthousiast. Er wordt continu geapplaudisseerd, ook tijdens de film bij bijzondere momenten. 

Zo'n moment was bijvoorbeeld toen Matt Damon (in de rol van Nike-scout Sonny Vaccaro) een nogal boze Chris Messina (in de rol van Jordan-manager David Falk) aan de telefoon heeft. Matt vertelde na afloop dat die scène ook echt is opgenomen terwijl ze maar op een paar meter afstand van elkaar zaten, allebei met drie camera's op zich gericht. Maar de conversatie was dus echt. Het deed heel erg denken aan de beroemde telefoonscène uit The Wolf of Wall Street, maar dan feller.  

The American Dream

De film valt in elk geval prima bij het Amerikaanse publiek. Tijdens de hele film werd er hard meegelachen en voelde je de trots door de zaal gaan. Het is ook een exemplarisch voorbeeld van The American Dream. Hoe een merk dat tot 1984 nog niks voorstelde als het ging om basketbalschoenen in één klap marktleider werd en concurrenten Adidas en Converse wist weg te spelen dankzij het binnenhalen van één groot talent: Michael Jordan. 

En ook het verhaal van moeder Jordan die uiteindelijk inging op het aanbod van Nike (Adidas had de voorkeur van Michael), maar niet zonder af te dwingen dat Michael ook een deel van de opbrengst van elk verkocht paar schoenen zou krijgen. Dat betekende daarna een revolutie voor de inkomsten van sporters en hun families. 

Geen Michael Jordan

Ik vond het echt een topfilm. Goed verhaal, fijne cast en heel veel humor. Wat ik jammer vind is dat Michael Jordan zelf eigenlijk niet voorkomt in de film. Ben Affleck legde voor de film uit dat daarvoor gekozen is omdat Michael zo'n fenomeen is en zo bekend is, dat je die eigenlijk niet door een acteur kunt laten spelen. En dat het budget voor hemzelf niet groot genoeg was. 

Het was nu opgelost door vooral zijn ouders te laten zien. De acteur die hem speelde was meestal vanaf de rug te zien en had geen tekst. Heel gek, want het is natuurlijk een hoofdpersoon in het hele verhaal. Ik had het denk ik beter gevonden als het wel een volwaardige rol was geweest, gespeeld door een acteur. 

Vanaf april in de bioscoop

Tweede puntje van kritiek is de mengeling van feit en fictie. Affleck zei vooraf heel duidelijk dat het geen documentaire was. En dat alles wat je te zien krijgt, dus niet alleen puur de feiten zijn. Toch komen er dan af en toe feitjes voorbij in een titel. De zaal had er geloof ik niet echt moeite mee, maar het kwam op mij een beetje over als een stijlbreuk. 

Hoe dan ook, de staande ovatie op het eind was meer dan terecht. Het is een Amazon-productie, maar de film is vanaf april ook gewoon in de bioscoop te zien. Sowieso leuk om te kijken, helemaal als je een beetje fan bent van het merk Nike.