Door Michiel Buitelaar
Dag 8
Mijn dag begon met “Top entertainment trends for 2023: what the data says”, waarin Rob Jonas van Luminate een karrevracht data over het publiek uit stortte. Deed-ie goed, het was interessant, en soms verrassend. Meestal niet, iedereen weet wel ongeveer hoe hard streaming services groeien, dat er (te) veel betaald wordt voor catalogi van oude knarren en nog zo wat.
Het was onderhoudend. Enkele krenten uit zijn pap, staccato. Hij definieerde ‘super fans’, die onwaarschijnlijk veel tijd en geld besteden aan media en makers waar ze aan verslingerd zijn; en die méér merchandising van hun helden willen kopen dan ze nu wordt aangeboden (!). Van de mensen die nog vinyl platen kopen heeft 50% geen grammofoon; maar dat percentage is veel lager in LGBTI kringen (?!?). Globalisatie in zowel aanbod als vraag van muziek gaat hard, snelle groeiers in muziek zijn Latin en K-pop, vooral buiten hun traditionele markten. Zo was er nog meer. Ik kan de presentatie van deze snuiter niet vinden, die zou de moeite zijn.
Mijn afsluiting was “Riders on the storm”, een documentaire over een topspeler in buzkashi, een vorm van Afghaans voetbal. Met dien verstande dat het niet om een bal gaat (maar om een onthoofde geit), niet om iets met mensen met voeten (maar om mannen te paard), niet om doelen (maar om een cirkel op een omgeploegd veld), niet om van-de-een-naar-de-ander overspelen (maar met zijn allen vechten, in een hippische scrum) en dat er geen overtredingen zijn. Verder is het net voetbal. Vermakelijk is het, en knap. Het helpt als je een reus bent.
De hoofdpersoon van de docu, Khaiber, is een goedmoedige reus die de machtsovername in Afghanistan door de Talibaan – na vrij plotseling vertrek van de geallieerden, geleid door de USA – eerst met zorg, daarna in angst beziet. In eerdere lokale conflicten is hij familieleden kwijt geraakt: door politieke moord. Hij wordt zelf ook bedreigd. Langzaam en bedroefd neemt hij afstand, en afscheid: hij vlucht. Een grote, lieve reus snikt en gaat. Beelden van hem zijn ontroerend, die van die staat en de straat zijn zorgwekkend, en bekend. Prachtige documentaire.
Ik grijp de kans om te opiniëren. De geallieerde terugtrekking uit Afghanistan was ongemakkelijk maar fundamenteel goed. Want, men was daar bezig het zelfbeschikkingsrecht van het Afghaanse volk te schenden. Wat men ook moge vinden van Talibaan, of Pashtun, of andere groepen daar: het Westen heeft daar niets te zoeken, heeft geen ‘civilising mission’. Het is (was) arrogant, moreel kolonialisme. Wat deze en gene ook vinden van mensenrechten (worstel ik ook mee, beetje althans). Ander argument: het was altijd al onhaalbaar, en verspilling van mensenlevens en geld. Britten (2 keer), Russen, Amerikanen – alle hebben ze het geprobeerd en zijn glorieus gestrand, aldaar interverniërend. Het is historisch een begraafplaats voor buitenlandse mogendheden. Het was onzin. Deze docu toont een donkere kant van de terugtrekking, en een persoonlijke.
Dag 8: klaar. SXSW zowat klaar (het is al stilletjes in de stad, de vliegtuigen lopen vol; ik blijf nog even maar mijn huisgenoten gaan morgen weg; de stroom verslagen droogt spoedig op).