Door Michiel Buitelaar
Dag 8
Ik ben bij diverse documentaires afgewezen, deze laatste dag. Vreemd want het lijkt stil. Bij de vertoningen waar ik het op gemunt had stonden lange rijen, en hadden mensen zich met de diverse, Byzantijnse mechanismen die SXSW eigen is, voorrang verschaft (je kan tevoren voorrangstickets boeken, al dan niet tegen betaling; ik pis vaak naast de pot, uit luiheid en krenterigheid; al heb ik wel een Platinum pas die voorrang biedt boven het klootjesvolk, in sommige opzichten). Zie het verslag van de imposant produktieve Gerson Veenstra van de documentaire “Air” waarvan ik de rij bekeken heb, dacht ‘ik ga maar even een biertje drinken’ en aftaaide. Hij niet, hulde!
Dus, ik zag die dag alleen: “Going varsity for Mariachi”, een documentaire over een tweederangs Mariachi band van een school in het zuiden van Texas. Waar Mexicaanse cultuur zeer aanwezig is en 100+ middelbare scholen strijden om felbegeerde door de staat vergeven prijzen. Mariachi is: emotionele muziek van Mexicaanse snit, met jachtige violen, schetterende trompetten, vette bassen, hakkelende gitaren en zang met uithalen. Erg fijn. Dit alles voortgebracht door mannen en vrouwen in Liberace-waardige uniformen die vaker dan niet knellen op ronde heupen en torso’s; overkapt door reusachtige hoeden. Onderhoudende, energieke muziek.
(Side note: Texas was Mexicaans. Zie https://en.wikipedia.org/wiki/Texas_Revolution en neem de complexiteit van de hedendaagse Texaanse identiteit waar. Menigeen vindt Texas nauwelijks deel van de USA. Er wonen miljoenen Mexicanen. De USA heeft Texas ingelijfd. Met verwijzingen naar Rusland en Oekraïne maak je geen vrienden.)
Bloedserieus dit alles. Het geportretteerde team komt vanuit achterstandspositie erg ver, ondanks een – mijns inziens – goedbedoelende maar gebrekkige coach. Het was leuk en bij vlagen emotioneel omdat het ook de worsteling van oudere tieners weergaf, die van alles willen dat in de Mariachi geprojecteerd werd.
Prima dus.
Nog even dit, een erratum: Blom wees mij op een korte bocht in een eerder verslag van me. Ik zei over AI iets als ‘wat maakt het uit als het maar goed is, de bron doet niet ter zake’. Dat slik ik niet helemaal in maar (wel deels) deze middelbare muziekkenner wees mij erop dat mensen ergens bij willen horen. Mensen zijn fans, of superfans, en associëren zich met makers, ontlenen er identiteit aan. Dat beaam ik. Dat had ik beetje overgeslagen. Waarvan akte, mea culpa.
En dan nog: als een artiest zich bedient van AI in zijn/haar produktieproces, maar het resultaat zelf claimt, en de branding ervan effectief uitdraagt, dan is nog steeds het proces ondergeschikt aan het produkt, dat verpakt is in de identitieit van de maker (niet van de AI). Er zijn ook DJs die een heel team voor zich hebben werken maar als individu het artistieke resultaat claimen – dat werkt. Trouwens moet je ook niet uitsluiten, denk ik, dat een AI een merk kan worden, een (artificiële) maker waar mensen zich mee associëren. Of? Ik gooi maar wat op. Maar Bloms punt is terecht.
Dag 8: klaar. SXSW is deze dag zowat klaar (het is al stilletjes in de stad, de vliegtuigen lopen vol; ik blijf nog even maar mijn huisgenoten gaan weg; de stroom verslagen droogt op). Het was goed.