Door Gerard Dielessen
Na twee dagen in Austin zit de routine er goed in. De wekker staat om half zeven, maar eigenlijk is ie niet nodig. Want de jet lag zorgt ervoor dat ik rond de klok van zes uur al wakker ben. Even bellen met Nederland allereerst. Want als je eenmaal in het SXSW programma zit, is daar weinig ruimte meer voor. En aan het einde van de dag slaapt Nederland allang. We zitten met z’n vieren in een huis in de wijk Barton Hills. We verplaatsen ons met behulp van fietsen. Geen e-bikes trouwens. Naar de stad ongeveer twintig minuten. Terug heuvel op. Half uurtje dus.
’s Ochtend al intensieve discussies. Over nut en noodzaak van gepersonaliseerde berichtgeving bijvoorbeeld. Dat is leuk, maar uiteindelijk mis je dan ook wel weer een heleboel. Moeten we daar nu blij mee zijn? Kunstmatige intelligentie zal ervoor zorgen dat ieder individu zich straks helemaal kan opsluiten in zijn of haar eigen bubbel. Gelukkig kunnen we er nu nog de debatteren op basis van de verschillende uitgangspunten die we blijken te hebben.
Ik was er vast van overtuigd dat de charismatische Amy Webb hier wel een paar krachtige zinnen over zou uitspreken tijdens haar jaarlijkse presentatie van haar Future Trend Report. Opvattingen en vergezichten die wij dan weer als input voor onze discussies zouden kunnen gebruiken. Helaas. Alhoewel ik samen met Erwin Blom al even over negen uur met de fiets bij het Austin Convention Center arriveerde kwamen we uiteindelijk niet in Ballroom D terecht, waar zij een uur later haar toekomstvoorspellingen zou delen. De eindeloze rij voorspelde inderdaad al niet veel goeds. We waren te laat.
Gelukkig kunnen we haar presentatie online terug kijken en heeft Gerson Veenstra al snel een eerste en ook buitengewoon helder verslag op dit blog gezet. Hulde en dank daarvoor!
Samenwerken
Uitgeweken naar een andere sessie dus. Over het opnieuw uitvinden van het begrip samenwerking in de Amerikaanse context. Tegenvaller. Veel open deuren en weinig nieuws onder de zon. Zo gaan de tegenstellingen in de Verenigde Staten niet worden opgelost. De panelleden vertrouwen vooral op de millennials en de GenZ generatie. Want die dragen nog niet de last van het verleden met zich mee en hebben het vermogen iets te doen wat groter is dan henzelf. Daar kwam het ongeveer op neer. Allemaal iets te kort door de bocht.
Veel interessanter was de sessie die ik daarna bezocht. Die ging over de invloed van professionele sporters in de samenleving. Titel van de bijeenkomst: Sports for Culture Change and Impact. Drie voormalige atleten uit de National Football League en Major Soccer League vertelden over hoe ze het verschil kunnen en ook vooral willen maken binnen achtergestelde communities. Deze rolmodellen en helden proberen jongeren te inspireren om toch vooral naar school te gaan. Goed onderwijs is een belangrijke succesfactor om niet in het criminele circuit te raken. Deze atleten opereren en worden gesteund en begeleid vanuit de zogenoemde Players Coalition. Een prachtige initiatief dat nog eens duidelijk maakt dat topsport altijd een grote maatschappelijke waarde en betekenis kan hebben.
Missie Players Coalition
De missie van de Players Coalition is er at mij betreft een om te omhelzen: our mission is to achieve social and racial equality using Playing Coalition influence and support to impact systemic social and civic changing the areas of Police & Community Relations, Criminal Justice Reform, Education, and Economic Advancement in low-income communities.
Veel concreter in ieder geval dat het opnieuw uitvinden van het begrip samenwerken. Tot verbeelding sprekende topsporters die zich willen inzetten in dit soort social impact programma’s is altijd waardevol gebleken.
De ex-atleten Jacques McLender, Justin Morrow en Ellis Wims mochten van gespreksleider Jessica. Rand ook nog even dromen over wat ze over vijf jaar gerealiseerd zouden willen zien. Goed onderwijs voor miljoenen kinderen in achterstandssituaties bleek voor alle drie terecht hoog op het lijstje te staan. En Justin Morrow voegde daar ook nog wapencontrole aan toe. Vanuit zijn hart vertelde hij dat, als hij, al dan niet met zijn kinderen, door zijn grote land reist, altijd bang is dat er op scholen of bij grote winkelcentra schietpartijen kunnen plaatsvinden.
Mooie dromen natuurlijk.
Ook heel mooi dat ex-topsporters hun overtuigingen op deze manier willen teruggeven aan een samenleving die met zoveel uitdagingen heeft te maken. Dat is niet alleen het geval in de Verenigde Staten, maar zeer zeker een universeel issue. Ook in ons land.
Misschien is het een idee om een Nederlandse tak van de Players Coalition op te zetten.