SXSW2023

Door Gerard Dielessen

Dag 8 van SxSW23. Vrijdag. Uurtje later opgestaan. Zeven uur in plaats van iets na zes uur in de ochtend. Dat betekent dat het festival ten einde loopt. Laatste dag. Veel muziek, nog een fil misschien en nog een enkele inhoudelijke sessie. Morgen, zaterdag, terug naar Nederland. Gisteravond in het Paramount theater een documentaire gezien over de acteur William Shatner: You Can Call Me Bill. Voor wie hem niet kent: ooit speelde hij met overtuiging de rol van Kapitein Kirk in de science fiction serie Star Trek. Hij is inmiddels 91 jaar. Nog steeds vol passie, overtuiging en humor. Verhalenverteller bij uitstel. 

‘s Middags werd ie op het podium van Ballroom D geïnterviewd door Tim League, die hij helemaal wegspeelde. Wat een mooie energie. De docu bracht niet veel nieuws ten opzichte van zijn opreden eerder op de dag. Hij blikte terug en vooral ook vooruit. Over zijn aanstaande dood. Hij maakt zich zorgen over de toekomst van de wereld. Dan vooral voor zijn kinderen en kleinkinderen. Hij wil graag terugkeren als boom, om zo ook straks een relevante bijdrage te kunnen blijven leveren aan onze planeet.

Na afloop van de voorstelling leek het alsof de wereld per direct zou vergaan. Een wolkbreuk van apocalyptische omvang overviel ons op weg naar ons huis in de wijk Barton Hills. Het zwerk werd door de bliksem verlicht zoals ik het in ieder geval nog niet eerder heb gezien. Ook wel weer prachtig. Goed dat we een afdakje vonden in de stad, om te schuilen. Na enige tijd loste onze planeet deze omissie toch ook weer op, werd het droog en konden we verder.

Luiers

Eerder op de dag verdiepte ik mij in het onderwerp: hoe maak je een succesvolle brand? Daartoe begaf ik mij in de wereld van de luiers. Wat? Jazeker, luiers. Acteurs Kirsten Bell en Dax Shepard zijn de oprichters van de in Amerika bekende en de populaire brand: Hello Bello. Dit is wat ChatGPT daarover zegt op basis van mijn vraag ‘Tell me more about Hello Bello and their idealism’:

Hello Bello is a company founded by actor Dax Shepard and actress Kristen Bell, which aims to provide high-quality, affordable baby products made with eco-friendly materials. The company was launched in 2019, and its products include diapers, wipes, and personal care items. One of the central ideals of Hello Bello is the belief that all parents should have access to safe, healthy, and affordable products for their children. The company is committed to providing non-toxic and sustainable products that are free from harmful chemicals such as chlorine, phthalates, and synthetic fragrances.

Another important aspect of Hello Bello's idealism is their dedication to giving back to communities in need. The company donates a portion of their profits to organizations that support children and families, including Baby2Baby, which provides necessities to families in poverty, and Alliance for Children's Rights, which provides legal advocacy for vulnerable children.

Overall, Hello Bello's idealism is centered around providing high-quality, sustainable, and affordable products for families while also supporting charitable organizations that improve the lives of children and families in need.

Helemaal geen verkeerd antwoord van de hier deze week veel besproken AI-Chabot, getuige de uitleg en discussie met de acteur-oprichters van Hello Bello op het SxSW-podium. Daar vertelden ze trouwens ook dat Hello Bello luiers doneert aan de Oekraïne. Luiers als eerste levensbehoefte dus. Zoiets. 

Kristen Bell en Dax Shepard zijn daar in ieder geval van overtuigd. Want als je geen luiers kunt betalen, kan dat betekenen dat je ook geen kinderen kunt ‘nemen.’ En als je al wel kinderen hebt en je kunt die dingen niet betalen, dan kun je niet werken bijvoorbeeld omdat je bij je kleintjes moet blijven om ze te verzorgen continu. Gedreven door idealisme hebben produceert Hello Bello meer dan een miljoen luiers per dag. 

Hoe zijn Kristen en Dax er dan in geslaagd om in korte tijd zo’n sterk en betrouwbaar merk te bouwen? 

Je moet jouw overtuiging voelen in je hele lijf, vertelde spraakwaterval Kristen Bell. Wees authentiek, luister goed naar de gebruikers, bouw een community, geef om de wereld, wees transparant, streef naar perfectie, wees eigenzinnig, committeer je volledig aan wat je wilt bereiken, vertel je eigen verhaal en zorg ervoor dat je product voor iedereen toegankelijk en bereikbaar is.

Daarnaast helpt het natuurlijk dat dit merk een initiatief is van twee bekende celebreties. Dat gegeven ontkenden ze dan ook helemaal niet. Het Hello Bello digitale platform is een ander belangrijk aspect van hun succesvolle brand. Daar kan bijvoorbeeld geld worden gedoneerd voor mensen/ouders die zich geen luiers kunnen veroorloven. Best aardig om ter inspiratie eens een kijkje te nemen op www.hellobello.com en daar te zien hoe je in korte tijd met behulp van de bekende technologieën en innovaties in combinatie met een stevige overtuiging een sterk merk kunt bouwen. 

Of anders gewoon dit vrolijke Hello Bello filmpje bekijken: 

Hier gaat in ieder geval onze laatste volledige SxSW23 dag beginnen.

4 redenen om als artiest WEL naar SXSW te gaan

• Omdat je al een internationaal team hebt dat jou kan helpen met shows in Austin om bij de juiste industrie-mensen (pers, labels, boekers, e.d.) onder de aandacht te komen. Er spelen zoals gezegd enorm veel artiesten die allemaal om aandacht schreeuwen. Met een team met de juiste connecties vergroot je de kansen dat mensen die voor jou belangrijk kunnen zijn even komen kijken.

• Omdat je nog geen internationaal team hebt, maar je vleugels wel buiten de grenzen wilt uitslaan en optredens in de VS wil gebruiken om je in de kijker te spelen bij een label, een boeker, etcetera. Maar laten we wel eerlijk zijn: de kans dat dat zonder gedegen voorbereidend werk ook lukt is heel klein. Dan zul je er wel zelf voor moeten zorgen dat de mensen die je voor het podium wilt hebben er ook staan. 

• Omdat je er indirect thuis in Nederland van profiteert. Het staat namelijk goed op je CV. Dat is een mooi bijverschijnsel. Want ook al sta je hier voor een halflege zaal te spelen, je staat er wel. En dat kun je thuis publicitair uitventen. Dat staat goed in je bio!

• Omdat het leuk is. PUNT. Ja, het kost je een schep geld, maar als het goed is krijg je er ook een ervaring om nooit te vergeten voor terug. En als je later terugdenkt aan alles wat je als artiest hebt meegemaakt, ben je wel mooi in de VS wezen spelen. Dus heb je het geld en heb je het er voor over, alleen dat al is een goede reden om WEL naar SXSW te gaan.

4 redenen om als artiest NIET naar SXSW te gaan

• Omdat het duur is. Peperduur. Vluchten, verblijf, eten en drinken, soms huur van apparatuur, het is allemaal duur. En daar staat geen gage tegenover. 

• Omdat het ver weg is. Want zelfs als het je lukt om via je shows aandacht te krijgen, om hier echt wat te betekenen moet je vaak gaan. En dat is voorlopig de volgende keer weer duur. Je kunt je misschien beter op buitenlanden dichterbij huis richten. 

• Omdat je beter kunt afreizen als er vraag is. Heb geduld, maak muziek, breng die met je team wereldwijd onder de aandacht, maar ga pas naar de VS als er een hongerig publiek voor je is dat voor je wil betalen zodat je er geen geld op hoeft toe te leggen. Want met een enkel optreden in Austin ben je er namelijk niet.

• Omdat de kans heel klein is dat je als speld in de hooiberg gevonden wordt. Zelfs als je goed voorbereidend werk hebt verricht en relaties hebt uitgenodigd, moet je nog maar afwachten of die ook echt - zoals beloofd - komen. Want ook zij komen weer anderen tegen, drinken wat met een vriend die ze lang niet gezien hebben en missen zo weer shows op hun agenda. 

Nagekomen reactie van Sem Bakker: "Vliegen is supervervuilend, is dat niet ook een reden om niet te gaan?"

Door Gerard Dielessen

Douglas Emhoff is de eerste tweede man van Verenigde Staten. 

Hij is de man van Kamala Harris. 

Voor wie Kamala Harris niet kent, zij is de eerste vrouwelijke vicepresident van de USA.

Emhoff werd tijdens de zesde dag van SXSW23 op onderhoudende wijze ondervraagd door Symone Sanders Townsand, ooit in 2016 de perssecretaris van Senator Bernie Sanders tijdens zijn presidentscampagne in 2016. Ook werkte de jonge Symone voor President Biden. Op haar 31^ste werd ze benoemd als ‘senior member of the Biden-Harris administration and senior advisor and chief spokesman to vice-president Kamila Harris.

Tsja, en als je dan de tweede man van de Verenigde Staten mag interviewen, de man dus van de eerste tweede vrouw, dan is het logisch en te verwachten dat het inderdaad een onderhoudend gesprek wordt waarin geen of nauwelijks kritische vragen worden gesteld. Dat is jammer en wel vaker het geval bij SXSW in de voorbije jaren, zo heb ik vastgesteld. Een minpuntje van SXSW. Vorig jaar nog werd Facebook-eigenaar Mark Zuckerberg geïnterviewd door iemand uit de showbusiness op het moment dat de morele en ethische waarden , of juist het gebrek daarvan van moederbedrijf Meta enorm werden bediscussieerd. Daarover werden geen vragen gesteld door de entertainer.

Gerson Veenstra deed al uitstekend verslag over het tweegesprek Emhoff – Sanders op dit blog. Daar heb ik niet veel aan toe te voegen, behalve dat dan ik de prikkelende vragen miste over de zichtbaarheid van de huidige eerste tweede vrouw van de Verenigde Staten, wat ze heeft bereikt in de eerste twee jaar van haar ambtstermijn en wat we van haar mogen verwachten in de toekomst bijvoorbeeld. Die zichtbaar bijvoorbeeld is in de VS, maar ook in de rest van de wereld toch echt wel een dingetje. Ook in de aanloop naar de volgende verkiezingen in 2024. Zou zij niet de eerste eerste (bovendien gekleurde) vrouw van de Verenigde Staten kunnen worden als kandidaat van de Democratische partij? Deze soort vragen zouden toch echt wel gesteld hebben moeten worden aan de huidige eerste tweede vrouw.

Dat kwam er allemaal niet van. Waarschijnlijk omdat de interviewster deel uitmaakt van de entourage van de eerste tweede vrouw en eerste tweede man van de VS. Het zou ook maar zo kunnen dat daarover bovendien van tevoren afspraken over zijn gemaakt. Dat vermoeden had ik vorig jaar al toen Zuckerberg (online) werd bevraagd. Jammer en wat mij betreft een gemiste kans. 

Onderhoudende gesprekken

Het was gisteren sowieso wel een dag met verschillende onderhoudende gesprekken tijdens SXSW. Althans bij de sessies die ik bijwoonde. Zo werden drie bandleden van New Order geïnterviewd tijdens een zogenoemde Keynote sessie. Interessant voor de liefhebbers van hun muziek. Weinig nieuws, of het moet zijn dat de uit Manchester (Eng.) afkomstige band vindt dat in hun woonplaats goede muziek wordt gemaakt omdat het daar veel regent en vaak mistig is. Wat moet je dan anders doen immers?

Zeer onderhoudend was ook de sessie over de stormachtige ontwikkeling van de Formule 1, sinds dat Liberty Media de F1 in 2017 kocht van Bernie Ecclestone, die daarvoor meer dan veertig jaar de eigenaar was van het aansprekende racecircus.

Leigh Diffy van NBC ondervroeg Chloe Targett – Adams. De ‘Global Director of Race Promotion at Formula 1.’ Ook niet heel kritisch overigens. Targett kwam gemakkelijk weg met vragen uit de zaal over hoe het Formula 1 Management denkt een bijdrage te leveren aan het verminderen van de zogenoemde footprint. We voelen ons verantwoordelijk, daar werken we hard aan, dat is onderdeel van onze strategie en zo. Veel meer dan dat kregen we niet te horen omdat er niet werd doorgevraagd door liefhebber Diffy.

Wel fascinerend om te horen hoe Chloe Targett het toch wat zieltogende Formule 1 circus uit de laatste Ecclestone jaren met haar mensen in een paar jaar tijd weer super populair heeft gemaakt. Tijdens het seizoen reizen er vijfduizend F1-medewerkers over de wereld om van de races een succes te maken. En dat lukt maar al te goed. In het afgelopen seizoen bezochten bijna 6 miljoen mensen de 22 Grand Prix. Ook, en vooral met behulp van de vele digitale en technologische mogelijkheden. Fanbases, socials, eigen digitale platforms met subscriptions, typecasting van de coureurs, uitbreiding van de racekalender (onder andere naar het Nederlandse Zandvoort) en nog veel meer innovaties hielpen daar enorm bij. Daar kunnen heel wat sporten nog veel van leren.

De dood

Aan het einde van de dag een officieuze sessie op het terras van bierbrouwer Zilker in het Oosten van de stad Austin. Een gesprek met reisgenoten Erwin Blom, Michiel Berger en Christian Spekreijse, mede-eigenaar van schaatsschool DuoSport. Op dit moment woont hij in de VS trouwens. Een filosofische ontmoeting waarin verschillende onderwerpen de revue passeerden. Christian bezocht in de afgelopen dagen veel sessies waar de werking van ons brein centraal stond. Hele andere bijeenkomsten dan waar wij ons op richtten in ieder geval.

Hij vertelde bijvoorbeeld over een sessie waarin een jonge vrouw van midden dertig vertelde dat ze tijdens de COVID-pandemie heel veel mensen heeft zien doodgaan. Heftig allemaal. Daardoor kwam ze zelf ook in de problemen. Vooral mentaal en vervolgens materieel. Want ze ging leven alsof iedere dag haar laatste dag zou kunnen zijn, verbraste haar geld en kwam in de dus vanzelf in de problemen. Wat daaraan doen, vroeg ze volgens Christian aan een van de panelleden bij een sessie. Die moest even nadenken en kwam met de oplossing: ga leven alsof het je eerste dag is, repliceerde hij. Met dat antwoord was ze zeer tevreden. Voor ons aanleiding om te bespreken wie we zouden willen zijn als we eenmaal dood en begraven zijn. Die bespiegeling bespaar ik de lezers van dit blog verder maar. Het was in ieder geval ook een onderhoudende sessie die mij wel veel stof tot nadenken gaf. 

Dat is toch voor wat er gebeurt tijdens South by South West.

Door Tijs Rotmans

Het proces om tot een eigen SXSW-agenda te komen wordt nog niet ondersteund door AI. Sommige sessies zijn voor mij roze (‘recommendation based on your interest in…’) maar dat is het dan ook. De worsteling, van een pricing consultant, om tot een goede agenda te komen begint uiteraard met zoeken op ‘price’ en ‘pricing’. Price levert dan de keynote van Margot Price op plus de problematiek over housing en EV’s. Huizen en EV’s zijn hoog in prijs maar dat is me bekend. Maar zoeken op pricing bracht me uiteindelijk bij Ripple Effect: The Taylor Swift Tour Ticket Debacle. M’n laatste sessie deze week met dus de hoogste verwachtingen: de ideale omstandigheden om te profiteren van de Peak-End rule. 

Stan Soocher is hoofdredacteur van Entertainment Law & Finance en tevens emeritus hoogleraar Music & Entertainment Industry Studies. Hij leidt ons door de ellende die Swifties hebben ervaren gedurende de ticketverkoop voor de Taylor Swift tour door Ticketmaster.

Het proces zou getrapt verlopen: (a) registratie door fans, (b) pre-sale aan fans en (c) verkoop aan het grote publiek. Maar helaas, door een torrent of scalper bots is het proces volledig vastgelopen. De meeste fans konden urenlang geen kaarten kopen. Althans, niet bij Ticktemaster. Maar wel op de secondary market waar de eerste kaartjes al snel werden aangeboden voor 20.000 dollar en meer. Er was voldoende (echte en synthetische) vraag om 900 stadions te vullen dus ja, dan krijg je teleurstelling. De frustratie zat vooral op het proces en minder op het gevolg (de hoge prijs). De sessie werd uiteindelijk persoonlijk door een verhaal van een moeder die tickets uit haar mandje zag verdwijnen. Mede door dit soort leed is er een hoorzitting geweest in de senaat. Blijkbaar hebben ze een eigen variant op het vragenuurtje in de tweede kamer waar alles ter tafel komt. Na deze feitelijke inleiding door Stan Soocher konden we aan de analyse beginnen. Wat te doen om dit te voorkomen in de toekomst?

Mijn persoonlijke observatie is dat het leed en de problematiek overzichtelijk is. Ten eerste heeft Obama in 2016 de Better Online Ticket Sales Act (‘Bots Act’) getekend. Die verbiedt het dat bots tickets kopen. Maar, er wordt simpelweg niet gehandhaafd. De bots hebben uiteindelijk geen tickets kunnen kopen maar wel het systeem plat gelegd.

Dan is er het issue van dominantie in de keten. En dus het mogelijke gevolg: gebrek aan innovatie en een goede user interface. In 2010 is Ticketmaster overgenomen door Live Nation. Autoriteiten hebben dat goedgekeurd en inmiddels loopt 70% van de ticketverkoop via Ticketmaster. De geïntegreerde onderneming bezit 400 eigen locaties en doet dus ook promotie en verkoop. Contracten met artiesten zijn nu vaker exclusief en kennen looptijden van vooral tien jaar in plaats van vijf jaar. Stan Soocher schets dat er onderzoek moet komen naar marktdominantie. Persoonlijk schat ik in dat de mededinging hier toch meer toelaat dus dat wordt ‘m niet. Waarom? Over het opknippen van Big Tech lees ik weinig meer. En Live Nation is qua dominantie toch eerder het niveau van de Keuken Kampioen Divisie en zeker geen Eredivisie. Ik mis in zijn betoog wel het antwoord op de vraag waarom artiesten (en hun managers) hier niet de leiding nemen in de verandering. Taylor Swift is toch de bovenliggende partij in de onderhandeling met Ticketmaster? De markt iets laten oplossen is altijd beter lijkt me.

Vervolgens komt het kleine leed aan bod. Leed dat we ook in Nederland kennen en meestal verstandig wordt gereguleerd. De balans tussen consumentenbescherming en vrije marktwerking. Marketing trucs als ‘van voor pricing’ en ‘nog één kamer over’ zijn bekend. In Nederland is dat allemaal al uitgewerkt in onder meer de richtsnoeren van de ACM (https://www.acm.nl/nl/publicaties/voorlichting-aan-bedrijven/acm-leidraad/leidraad-bescherming-online-consument ). 

Ook hier in de US gaat het over de consumentenwens om in het begin van je aankoopproces de totaalprijs te zien. Daar stoeien ze hier nog mee. Ik moet ze wel nageven dat ze hier een zeer mooie term aan het pricing vocabulaire hebben toegevoegd: de Junk Fee. Dat is bijvoorbeeld een prijs (service fee) die op het laatste moment in het aankoopproces naar voren komt. Maar de term mag ook gebruikt worden voor afsluitkosten bij je energiemaatschappij. Recentelijk zijn ook de termen Shrinkflation en Greedflation toegevoegd; maar Junk Fee vind ik deze eerlijk gezegd origineler.

Het gebrek aan regulering doet me denken een statement eerder deze week: Amerika innoveert, Europa reguleert en Azie kopieert. Elke keer in Austin besef ik me dat we absoluut vooroplopen in het reguleren van zaken. Hier vinden ze het fantastisch dat wij met 27 landen een stroperig proces doorlopen van wetgeving. Waarom? Het is een garantie op een gebalanceerde uitkomst. Alle situaties (‘verschillen tussen landen en belangen’) zijn bekend en in detail uitgewerkt. Daarom kunnen ze hier de DSA en de GDPR zo overnemen. Deze SXSW-sessie laat zien dat de behoefte van consumenten aan transparantie, fairness en toegankelijkheid universeel is.

Terug naar de frustraties van consumenten. De secondary market of resale markt met hogere prijzen: een logisch gevolg van de vrije markt waarin we leven. Maar hier zijn twee mooie oplossingen voor. Uiteindelijk is een concertbezoek een luxe goed. Het is geen water, woning of medicijn. Vraag en aanbod bepalen de markt. De eerste oplossing is tickets op naam verkopen (en ID controleren bij toegang). Dan kunnen fans voor lage prijzen naar binnen. De artiest maakt het toegankelijk voor alle fans. Airlines verkopen al jaren tickets op naam die tegen een meerprijs annuleerbaar zijn.

De tweede oplossing is dynamic pricing door Ticketmaster. Als Ticketmaster vraag en aanbod in balans brengt met dynamic pricing, is er nauwelijks een secondary market. Die logische redenering was nieuw voor me. Geluksmoment dus. Probleem, deels en anders opgelost. Maar dat vereist wel uitleg door de artiest (via Ticketmaster) om een deel van de onvrede weg te nemen. De extra winsten door dynamic pricing blijven maar komen in ieder geval bij de artiest (en Ticketmaster) terecht en niet bij de Bots. Het zijn immers de artiesten die de waarde creëren en niet de partijen die imperfecties in de markt gladstrijken. Mogelijk is het prettiger voor fans om meer te betalen als zeker is dat de artiest de winst opstrijkt. Maar de artiest kiest uiteindelijk, via de ene of de andere oplossing, voor het doel van de prijsstrategie: toegankelijkheid of winstmaximalisatie. Handhaving (mededinging, bots) is dan niet nodig. Hooguit een beetje consumentenbescherming als de artiest niet de bovenliggende partij is richting Ticketmaster.

Het leuke van SXSW is dat je altijd wegloopt met iets dat je niet had verwacht. Eén nieuw inzicht (‘dynamic pricing neemt secondary markt weg’) en één nieuw begrip (‘Junk Fee’) is voldoende om er met plezier op terug te kijken. Het mooie van SXSW is dat dit soort inzichten alleen ontstaan door ergens eens een uur naar te luisteren. Priceless!

Door Michiel Buitelaar

Dag 6, kort.

Eerste sessie “Airports: the epicenters of the robot revolution”. Nou daar zit wat in – heel heel heel veel bewegingen, van mensen en spullen, in een grote maar ommuurde ruimte, onder niet-zo-ergonomische omstandigheden, complexe logistiek, scherpe planning, hoge betrouwbaarheidseisen, enzovoorts. Enorme kansen voor ‘automation’ gebruik makend van slimme (AI) robots. Zo had ik er nog niet over nagedacht. Het werd geanimeerd besproken door een scherpe mevrouw en twee dikke baarden. Boeiend.

Het ging eigenlijk allemaal over dingen beter, sneller, goedkoper maken, efficiëntie. Ik zag een Nederlandse hoogleraar opveren in het publiek en het panel vragen: kunt u ook waarde toevoegen voor passagiers, met uw spullenboel? Daar waren ze nog niet echt aan toe, leek het. Maar met wat ze beschreven hebben ze nog jaren werk voor zich.

Vervolgens: “Deepfakes: the primary threat to national security”. Dat bleek grotendeels een marketing event van het bedrijf deepfake.ai, met grootspraak en slordigheden, maar desondanks de moeite waard. En zeker aanzettend tot overpeinzing.

De (geclaimde) feiten: op basis van 5 seconden spraak en 1 foto van een persoon kan dit bedrijf met zijn platform Deep ID een video maken waarin de geportretteerde als talking head een gescript verhaal afsteekt in tientallen talen. De getoonde voorbeelden waren beslist overtuigend, levensecht (ik weet niet of die nog extra geshopt waren – ik denk het niet). Een mysterie in de presentatie voor mij was: wat heeft die vertaling met de deepfake video van doen? Dat lijken mij totaal aparte functionaliteiten. Maar goed. Beide waren imposant. Het bedrijf claimt real-time te kunnen vertalen wat ik niet onmiddellijk geloof, maar wat binnenkort zeker kan, schat ik in. Hier bij SXSW wordt menige presentatie live ondertiteld – niet eens vertaald – op een scherm, wat eigenlijk altijd shit is. Het brengt de kwaliteit van de presentatie omlaag omdat je soms naar een verhaspelde zin als tekstregel op een scherm kijkt die de sprekerd 12 seconden terug uitsprak. Shit, dus. Dat terzijde.

De steeds terugkerende discussie gaat over: technologie kan ten goede of ten kwade gebruikt worden. De nadruk ligt meestal op dat tweede, zo ook nu. Zie de titel. Die mij onzinnig lijkt, meer een vorm van clickbait. Dat komt hier wel vaker voor. De mensheid wil graag in kuddes achter iets aan lopen, wat denk ik ook geïllustreerd wordt door de hypes die hier en elders steevast uitbreken. Ik herinner mij onzinnige, low-impact technologieën als wearables, blockchain, cryptocurrencies, Clubhouse en nog zo wat die bejubeld werden. Ik noem graag de zaligverklaring van Mastodon (is niks, wordt niks) waar je hier niets meer over hoort, of verwoestende cybercrime en cyberwars (grotendeels paranoïde wanen).

Terug naar deepfakes: vooral de gevaren worden overwegend benadrukt – ik denk dat die vooralsnog wel mee vallen. Ik heb nog geen financiële, politieke of militaire meltdowns door deepfakes getriggerd zien worden. Ik probeer te denken aan de winst van deepfakes, in educatie, commercie en meer. Dat onderwerp verdient meer aandacht maar die was hier nauwelijks. Nou, vooruit, het ging ook over restoratie, van oude of verminkte videos – interessant, en gebeurt al. De marketing van dit bedrijf maakt denkelijk meer tractie door een nachtmerrie te communiceren.

Dit bedrijf maakt deepfakes maar – logisch – bedient ook de andere kant, het faciliteert detectie van deepfakes. Het claimt 96% daarvan eruit te pikken. Lijkt mij ruig, maar wie weet. Ik zou benieuwd zijn naar de steekproef, de bronnen en wat dan in die 4% zit. Ik heb dit gecheckt met mensen die er meer van weten dan ik: detectie is een arms race. Du moment dat je detectie goed aan het werk hebt, verzint ‘de andere kant’ iets dat juist het detectiemechanisme voor het lapje houdt. Er zal geen stabiele, lange-termijn detectiemechanisme zijn. Er zal ook geen certificering of watermerk zijn, een soort ‘fair video product’ stempel, wat sommigen hier willen, voorspellen of hopen. Dat gaat er niet zijn. Zoals dat ook niet haalbaar is voor alles dat ik roep, of wat ‘gewone’ media publiceren. Dat gaat niet gebeuren. Deepfakes gaan niet onderdrukt worden. Ik verwacht niks van regulering. Velen zijn dit niet met mij eens!

Over het checken van deepfakes of andere articifiële namaak nog dit, ontleend aan wat muziekman Blom mij influisterde. Met AI zijn immense stromen muziek automatisch te genereren. Die checken op authenticiteit of gelijkenis (copyright!?) is alleen al vanwege de hoeveelheden niet te doen. Het gaat gewoon niet. Ja, potentieel, ooit, wie weet, met een quantum computer (nog iets waarvan de wording betijfeld kan worden, quantum computing….). Maar praktisch: niet. Ook niet voor beelden, al dan niet bewegemd.

Goed punt: de term synthetic media. Klinkt neutraler, is correcter dan deepfake. De wereld is beter af met termen als augmented intelligence en synthetic media. Maakt u hier een aantekening van?

Volgende: “A moonshot for affordable housing”, met de architect Bjarke Ingels, die ik bewonder. De sessie was georganiseerd door ICON, wiens CEO zei dat hij een korte inleiding zou houden en vervolgens een half uur over zichzelf en zijn bedrijf sprak, zichzelf tevreden horned met een stomme hoed op, voordat het panel begon. #howcanimakethisaboutme, dank u. Wat een eikel. Hij kondigde een prijsvraag aan voor ontwerp van een spotgoedkoop huis dat het tekort van ca 1.2 miljard woningen op deze planeet zou moeten helpen aanpakken.

Ik ben in de val gelopen van mijn culturele bias: ik dacht dat het over huizen van $99 ging – ruig, maar daar zijn moonshots voor. Die moeten iets opleveren van een orde van grootte verschillend van de huidige praktijk. Ik dacht aan de huizenparken van de UNHCR (IKEA, $1,250) of aan doe-het-zelf huisjes in de buurt waar ik woon (Blantyre, Malawi – vele daarvan net weggespoeld met de bewoners erin), en dan een nulletje ervanaf, of zo. Neen, het bleek te gaan om huizen van $99,000! Dat noem ik geen moonshot. Dat bedrag ligt buiten bereik van een heel groot deel van de bewoners van deze planeet, zelfs die in rijke sferen. Wat een domper (sessie), wat een naïviteit (ik).

Slot sessie: “Welcoming our autonomous overlords”, over self-driving trucks. De economische impact daarvan is gigantisch maar het onderwerp krijgt veel minder airtime dan self-driving cars, lijkt mij. Overigens is vrachtvervoer over de weg in de USA veel belangrijker dan in Europa: ca 7-% van de goederen gaat hier per truck, zei men. Die trucks rijden maximaal 11 uur per dag; en er is een enorm tekort aan chauffeurs. Tel maar uit wat de denkbare impact is, in het extreme (niet zo realistische) geval van 24/7, zonder chauffeurs. Maar dat heb ik hier 5-6 jaar geleden al gehoord: wat is er (niet) gebeurd? Daar ging het panel netjes en eerlijk op in. Dat zou menig panel vaker kunnen doen, want de verwachtingen zijn hier dikwijls hooggespannen. Of zelfs irrealistisch. Dit panel benoemde eerlijk de ‘irrational exuberance’ (uitbundigheid) die op events als dit soms rond zoemt. Dat heb ik meermaals meegemaakt, het is een veel voorkomende vorm van kudde denken onder zelfbenoemde tech deskundigen. Die zitten er vaak naast hoor. Maar soms daalt een thema af van die piek van onzinnige vrolijkheid, gaat door een zekere teleurstelling heen, en blijkt langzaam toch verder te komen, richting de echte wereld. Ik vermoed dat dat voor autonome vrachtwagens geldt, in Amerika veel meer dan elders, maar dat het nog lang gaat duren. Het lijkt mij – ik neig naar solide scepsis – alleszins mogelijk, op lange termijn, met enorme economische impact. Ik berg mijn glazen bol weer op.

Dag 6: klaar.