South by Southwest gaat niet alleen om het bijwonen van zoveel mogelijk sessies om kennis te vergaren. Inspiratie doe je ook op door de contacten die je legt en de gesprekken die je voert. Zo ontmoette ik dit jaar Anne Rupert. Ik dacht eerst dat ze uit Australië kwam, maar ze blijkt Nederlands en al sinds 1999 in het Verenigd Koninkrijk te wonen. En het leuke is: ze had een fantastisch verhaal. Over katten en AI. 

Door: Gerson Veenstra

Het is een combinatie van kunst en techniek die eigenlijk ook prima hier in een sessie zou passen. Daarom vroeg ik of ik haar er wat vragen over mocht stellen. En dat vond ze goed. Geen verslag van een sessie dus dit keer, maar een Q+A. 

Wie ben je, wat doe je voor werk en waarom ben je hier? 

"Ik ben Anne, 'Business Director' bij Blast Theory. Blast Theory zijn drie kunstenaars uit Brighton in het Verenigd Koninkrijk: Matt Adams, Ju Row Farr en Nick Tandavanitj. Ze staan internationaal bekend om hun innovatieve projecten, die vaak sociale en politieke thema's behandelen en vaak gaan over hoe technologie ons dagelijks leven beïnvloedt. Blast Theory maakt apps, games, museuminstallaties, interactieve films en performances. Hun werk is interactief: als publiek doe je altijd mee." 

"Blast Theory bestaat al meer dan 30 jaar en heeft werk gepresenteerd over de hele wereld. Van de ICC in Tokio tot de Barbican in London. En van de Venice Biennale tot het het Sundance Film Festival. Ze zijn genomineerd voor vier BAFTA's, hebben de prestigieuze Nam Jun Paik Arts Center Prize gewonnen en de Prix Ars Electronica Golden Nica. Matt, Ju, en Nick geven over de hele wereld lezingen. Blast Theory werkt al zo'n 25 jaar samen met het Mixed Reality Lab aan de universiteit van Nottingham en de kunstenaars hebben meer dan 45 research-papers gepubliceerd."

"Ik was op SXSW om mijn internationale netwerk uit te breiden, zowel voor mezelf als voor Blast Theory. Het is een goede plek om nieuwe contacten op te doen die misschien tot iets leiden: een nieuwe opdracht of presentatie bijvoorbeeld. En het is ook een fantastische plek om nieuwe inspiratie op te doen."

In Engeland zijn jullie bezig met een bijzonder AI-kunstproject met katten. Wat houdt dat precies in?

"Cat Royale is een ambitieus nieuw project over de invloed van AI op het welzijn van katten. Ja: echte katten. Ghostbuster, Pumpkin en Clover komen 12 dagen in een prachtige katten-utopie te wonen die Blast Theory speciaal voor hen heeft ontworpen. Uiteraard met veel input van experts in dierenverzorging en -welzijn. Hun omgeving heeft krabpalen, katvriendelijke planten, plekjes om je te verstoppen en om even lekker te gaan liggen slapen en uitkijkposten."

"In het midden staat een Kinova-robotarm: die heeft als opdracht de katten te vermaken. Met bijvoorbeeld het gooien van een balletje, het wuiven van een veer of andere kattenspeeltjes. Ondertussen houdt een computersysteem in de gaten of de interactie succesvol is en stelt dan iets nieuws voor dat de robotarm kan proberen."

"Cat Royale gaat op 22 maart in première op het World Science Festival in Brisbane (Australië), waar publiek de katten 12 dagen lang kan volgen via een (vanwege het tijdsverschil) vertraagde livestream. Daarna wordt een filmversie van Cat Royale gepresenteerd door Science Gallery London, Wales Millennium Centre en andere partners in Europa."

Hoe is dit tot stand gekomen? 

"Cat Royale is ontwikkeld in samenwerking met de universiteit van Nottingham als onderdeel van een groot Brits onderzoeksprogramma, de Trustworthy Autonomous Systems Hub. Blast Theory is 'cultural ambassador' van dit programma."

Wat is het hele idee erachter? 

"Blast Theory is al een tijd gefascineerd door AI. Wat is AI precies, wat zijn de voordelen ervan, maar ook de kosten? De meeste mensen beseffen maar matig hoe groot de rol is die AI nu al speelt en nog gaat spelen in ons dagelijks leven: bijvoorbeeld om een hypotheek te krijgen of zelfs in de criminele opsporing."

"Cat Royale is een speelse manier om mensen uit te dagen om na te denken over AI en over grotere vragen, zoals bijvoorbeeld de rol die AI kan spelen in het welzijn en de zorg van dieren en ook mensen." 

Waar is dit opgebouwd? 

"De katten-utopie is gebouwd in de Blast Theory-studio in Brighton en gefabriceerd door We Make Stuff Happen."

Waar komen de katten vandaan? 

"Ghostbuster (5), Pumpkin (3) en Clover (3) zijn drie katten van Ed, met wie we via via kennis hebben gemaakt. Ze zijn gewend aan reizen en kennen elkaar goed: Ghostbuster is de vader van Pumpkin en Clover."

Deze week mogen ze erin. Wat gebeurt er vervolgens precies? 

"Eerst mogen de katten een aantal dagen lekker wennen. En we gaan natuurlijk de interactie met de robotarm testen. Komende maandag begint het filmen: acht iPhones zijn strategisch opgesteld om beelden te maken van de katten. Die worden meteen live gemixt en dan doorgestuurd naar Brisbane."

"Trouwens: de katten wonen maar een aantal uur per dag in hun utopie. De rest van de tijd lopen ze lekker door de studio, waar hun baasje Ed ook de hele tijd is. Ze krijgen dus genoeg menselijke aandacht."

Kunnen we het ook live zien (à la Big Brother)? 

"Niet echt live: maar online communicatie is een heel groot onderdeel van Cat Royale. Elke dag maken we een reel met highlights, met commentaar, die je kunt bekijken via onze social media. Zo kun je het verhaal op een leuke manier volgen. Geïntrigeerd? Meld je dan hier aan voor updates." 

Wat hopen de makers hier uit te halen? 

"Blast Theory hoopt dat het AI-systeem inderdaad 'leert' wat de katten leuk vinden en dat dit leidt tot interessante gesprekken over de toepassing van AI, de voordelen en de kosten van deze systemen." 

Wat vind je er zelf van? 

"Ik heb ontzettend veel bewondering voor de kunst van Blast Theory: ze maken het zich nooit makkelijk, proberen altijd weer nieuwe grenzen op te zoeken. De Cat Royale-utopie ziet er adembenemend uit. Esthetisch gezien is het echt een ontzettend mooi werk. Het is een belangrijk moment voor AI en Cat Royale voegt iets toe aan de dialoog hierover."

Volgens mij zou dit ook een prachtige case zijn voor SXSW. Wat denk je, volgend jaar hier? 

"Inderdaad, het past goed in het SXSW-ecosysteem. Wie weet!"

Foto-credits Cat Royale: RULER

Film: Tetris

Door: Gerson Veenstra

Voor het eerst in 6 keer South by Southwest, heb ik vandaag een keertje meegedaan aan het filmgedeelte van het festival. Waarom nu pas? Meerdere redenen, maar de belangrijkste is tijd. Op de drukke dagen van het Interactive-deel, kom ik er gewoon niet aan toe. Overdag niet vanwege alle sessies en 's avonds moe en geen tijd om me dan echt te verdiepen in het filmgedeelte. En tot nu toe ging ik na daarna meestal weg uit Austin. Maar vandaag kon het dus wel. Drie films keek ik: Who I Am Not, Max Roach: The Drum Also Waltzes en dus Tetris. Met die laatste viel ik met de neus in de boter. 

De film draaide in het Alamo Drafthouse Cinema South Lamar, wat op zichzelf al een hele belevenis is. Het theater is half in country-stijl en half in een soort art-tech-sfeertje. Als je de zaal binnen gaat, loop je eerst door een donker gangetje, dat doet denken aan de coulissen van een theater. 

Eenmaal op je plek, zit je op niet al te comfortabele klapstoelen met voor je een plakkerige houten soort bar. Onder de bar een flauw lichtje en een menukaart en daarboven een potlood en briefjes. Tijdens de hele film lopen er mensen tussen de rijen door (er is een looppad) om te kijken of mensen iets willen bestellen. 

Vetlucht 

En dan de geur. Bij tijd en wijle ruikt het in de zaal naar een snackbar na een dag frituren. Wat ook niet zo gek is, want je kunt ongeveer alles bestellen wat je van de Amerikaanse keuken verwacht. Popcorn is er uiteraard ook. Bottomless, zoals ze dat hier noemen. Yep: all you can eat. 

Naast mij zat iemand die vanaf het begin van de film tot het einde aan het eten was. Inclusief loaded fries. Laten we het er maar op houden dat het goed is voor de authentieke Amerikaanse sfeer. Maar tot zover de indrukken van de ambiance. 

Het spel Tetris

Even een hele snelle geschiedenisles voor wie de game niet kent? Ik kan het me amper voorstellen, maar goed. ChatGPT en ik zijn inmiddels besties en die kent Tetris zeker. 

• Tetris is een klassiek puzzelspel dat oorspronkelijk werd ontwikkeld in de Sovjet-Unie in 1984.
• Het doel van het spel is om rijen te vormen door blokken te verplaatsen en te roteren, zodat er geen gaten in de rijen ontstaan.
• Als je een volledige rij vormt, wordt deze van het speelveld verwijderd en verdien je punten.
• Het spel heeft verschillende blokken in verschillende vormen die je moet draaien en verplaatsen om te passen in de lege ruimtes tussen de blokken die al op het speelveld liggen.
• Het spel eindigt als de blokken zich opstapelen en de bovenkant van het speelveld bereiken.

De film Tetris

En dan de film. Wow. Maar echt. Ik heb genoten, van het begin tot het eind. Ik ben natuurlijk geen filmcriticus en kritiek zal er vast komen, maar wat een goed verhaal. Het gaat over de jaren 80, inclusief muziek uit die tijd (The Final Countdown van Europe bijvoorbeeld), over het begin van de game-industrie, over het communistische Rusland en spionage en hoe dat effect had op de mensen in Rusland, de handel en de betrekkingen met de VS. 

Een film met spanning, maar ook humor, muziek, gave graphics en een fijne opbouw. En, niet onbelangrijk, over de Nederlander Henk Rogers. Of in elk geval de geboren Nederlander, die op dat moment in Japan woonde. Het verhaal is een samenvatting van de 2 jaar die hij bezig is geweest om met zijn bedrijf Bullet-Proof Software de rechten voor Tetris te krijgen, onder andere voor de Game Boy van Nintendo die toen net uitkwam. Wat uiteraard nogal ingewikkeld was, omdat het gemaakt was door een Rus: Aleksej Pazjitnov. 

En AI dan? 

Ha, goeie vraag! Vond ik zelf dan. Dus die stelde ik na afloop. En niet zomaar aan iemand, maar aan Henk Rogers zelf! Hij bleek er samen met Aleksej Pazjitnov gewoon te zijn! 

Rogers ziet dus juist wel mogelijkheden met AI. En waarom ook niet? Het spel is al bijna 40 (!) jaar oud en still going strong. Rogers had het zelfs over Tetris als e-sport. Na afloop ben ik nog maar wel even met Aleksej Pazjitnov op de foto gegaan. Want hij is natuurlijk sowieso een held. 

Tetris-experience 

Apple is er vermoed ik veel aan gelegen dat de film een succes wordt. Bij het theater was een complete Tetris-experience opgebouwd, inclusief spelcomputers en een gratis goodie. Ik koos voor het Tetris-bandje voor de Apple Watch. 

Zal mij benieuwen hoe succesvol deze film uiteindelijk wordt. Maar ik heb zomaar het idee dat dat wel eens helemaal goed kan komen. Oordeel vooral zelf. Over twee weken komt de film uit. 

Door Gerard Dielessen

Douglas Emhoff is de eerste tweede man van Verenigde Staten. 

Hij is de man van Kamala Harris. 

Voor wie Kamala Harris niet kent, zij is de eerste vrouwelijke vicepresident van de USA.

Emhoff werd tijdens de zesde dag van SXSW23 op onderhoudende wijze ondervraagd door Symone Sanders Townsand, ooit in 2016 de perssecretaris van Senator Bernie Sanders tijdens zijn presidentscampagne in 2016. Ook werkte de jonge Symone voor President Biden. Op haar 31^ste werd ze benoemd als ‘senior member of the Biden-Harris administration and senior advisor and chief spokesman to vice-president Kamila Harris.

Tsja, en als je dan de tweede man van de Verenigde Staten mag interviewen, de man dus van de eerste tweede vrouw, dan is het logisch en te verwachten dat het inderdaad een onderhoudend gesprek wordt waarin geen of nauwelijks kritische vragen worden gesteld. Dat is jammer en wel vaker het geval bij SXSW in de voorbije jaren, zo heb ik vastgesteld. Een minpuntje van SXSW. Vorig jaar nog werd Facebook-eigenaar Mark Zuckerberg geïnterviewd door iemand uit de showbusiness op het moment dat de morele en ethische waarden , of juist het gebrek daarvan van moederbedrijf Meta enorm werden bediscussieerd. Daarover werden geen vragen gesteld door de entertainer.

Gerson Veenstra deed al uitstekend verslag over het tweegesprek Emhoff – Sanders op dit blog. Daar heb ik niet veel aan toe te voegen, behalve dat dan ik de prikkelende vragen miste over de zichtbaarheid van de huidige eerste tweede vrouw van de Verenigde Staten, wat ze heeft bereikt in de eerste twee jaar van haar ambtstermijn en wat we van haar mogen verwachten in de toekomst bijvoorbeeld. Die zichtbaar bijvoorbeeld is in de VS, maar ook in de rest van de wereld toch echt wel een dingetje. Ook in de aanloop naar de volgende verkiezingen in 2024. Zou zij niet de eerste eerste (bovendien gekleurde) vrouw van de Verenigde Staten kunnen worden als kandidaat van de Democratische partij? Deze soort vragen zouden toch echt wel gesteld hebben moeten worden aan de huidige eerste tweede vrouw.

Dat kwam er allemaal niet van. Waarschijnlijk omdat de interviewster deel uitmaakt van de entourage van de eerste tweede vrouw en eerste tweede man van de VS. Het zou ook maar zo kunnen dat daarover bovendien van tevoren afspraken over zijn gemaakt. Dat vermoeden had ik vorig jaar al toen Zuckerberg (online) werd bevraagd. Jammer en wat mij betreft een gemiste kans. 

Onderhoudende gesprekken

Het was gisteren sowieso wel een dag met verschillende onderhoudende gesprekken tijdens SXSW. Althans bij de sessies die ik bijwoonde. Zo werden drie bandleden van New Order geïnterviewd tijdens een zogenoemde Keynote sessie. Interessant voor de liefhebbers van hun muziek. Weinig nieuws, of het moet zijn dat de uit Manchester (Eng.) afkomstige band vindt dat in hun woonplaats goede muziek wordt gemaakt omdat het daar veel regent en vaak mistig is. Wat moet je dan anders doen immers?

Zeer onderhoudend was ook de sessie over de stormachtige ontwikkeling van de Formule 1, sinds dat Liberty Media de F1 in 2017 kocht van Bernie Ecclestone, die daarvoor meer dan veertig jaar de eigenaar was van het aansprekende racecircus.

Leigh Diffy van NBC ondervroeg Chloe Targett – Adams. De ‘Global Director of Race Promotion at Formula 1.’ Ook niet heel kritisch overigens. Targett kwam gemakkelijk weg met vragen uit de zaal over hoe het Formula 1 Management denkt een bijdrage te leveren aan het verminderen van de zogenoemde footprint. We voelen ons verantwoordelijk, daar werken we hard aan, dat is onderdeel van onze strategie en zo. Veel meer dan dat kregen we niet te horen omdat er niet werd doorgevraagd door liefhebber Diffy.

Wel fascinerend om te horen hoe Chloe Targett het toch wat zieltogende Formule 1 circus uit de laatste Ecclestone jaren met haar mensen in een paar jaar tijd weer super populair heeft gemaakt. Tijdens het seizoen reizen er vijfduizend F1-medewerkers over de wereld om van de races een succes te maken. En dat lukt maar al te goed. In het afgelopen seizoen bezochten bijna 6 miljoen mensen de 22 Grand Prix. Ook, en vooral met behulp van de vele digitale en technologische mogelijkheden. Fanbases, socials, eigen digitale platforms met subscriptions, typecasting van de coureurs, uitbreiding van de racekalender (onder andere naar het Nederlandse Zandvoort) en nog veel meer innovaties hielpen daar enorm bij. Daar kunnen heel wat sporten nog veel van leren.

De dood

Aan het einde van de dag een officieuze sessie op het terras van bierbrouwer Zilker in het Oosten van de stad Austin. Een gesprek met reisgenoten Erwin Blom, Michiel Berger en Christian Spekreijse, mede-eigenaar van schaatsschool DuoSport. Op dit moment woont hij in de VS trouwens. Een filosofische ontmoeting waarin verschillende onderwerpen de revue passeerden. Christian bezocht in de afgelopen dagen veel sessies waar de werking van ons brein centraal stond. Hele andere bijeenkomsten dan waar wij ons op richtten in ieder geval.

Hij vertelde bijvoorbeeld over een sessie waarin een jonge vrouw van midden dertig vertelde dat ze tijdens de COVID-pandemie heel veel mensen heeft zien doodgaan. Heftig allemaal. Daardoor kwam ze zelf ook in de problemen. Vooral mentaal en vervolgens materieel. Want ze ging leven alsof iedere dag haar laatste dag zou kunnen zijn, verbraste haar geld en kwam in de dus vanzelf in de problemen. Wat daaraan doen, vroeg ze volgens Christian aan een van de panelleden bij een sessie. Die moest even nadenken en kwam met de oplossing: ga leven alsof het je eerste dag is, repliceerde hij. Met dat antwoord was ze zeer tevreden. Voor ons aanleiding om te bespreken wie we zouden willen zijn als we eenmaal dood en begraven zijn. Die bespiegeling bespaar ik de lezers van dit blog verder maar. Het was in ieder geval ook een onderhoudende sessie die mij wel veel stof tot nadenken gaf. 

Dat is toch voor wat er gebeurt tijdens South by South West.

Door Tijs Rotmans

Het proces om tot een eigen SXSW-agenda te komen wordt nog niet ondersteund door AI. Sommige sessies zijn voor mij roze (‘recommendation based on your interest in…’) maar dat is het dan ook. De worsteling, van een pricing consultant, om tot een goede agenda te komen begint uiteraard met zoeken op ‘price’ en ‘pricing’. Price levert dan de keynote van Margot Price op plus de problematiek over housing en EV’s. Huizen en EV’s zijn hoog in prijs maar dat is me bekend. Maar zoeken op pricing bracht me uiteindelijk bij Ripple Effect: The Taylor Swift Tour Ticket Debacle. M’n laatste sessie deze week met dus de hoogste verwachtingen: de ideale omstandigheden om te profiteren van de Peak-End rule. 

Stan Soocher is hoofdredacteur van Entertainment Law & Finance en tevens emeritus hoogleraar Music & Entertainment Industry Studies. Hij leidt ons door de ellende die Swifties hebben ervaren gedurende de ticketverkoop voor de Taylor Swift tour door Ticketmaster.

Het proces zou getrapt verlopen: (a) registratie door fans, (b) pre-sale aan fans en (c) verkoop aan het grote publiek. Maar helaas, door een torrent of scalper bots is het proces volledig vastgelopen. De meeste fans konden urenlang geen kaarten kopen. Althans, niet bij Ticktemaster. Maar wel op de secondary market waar de eerste kaartjes al snel werden aangeboden voor 20.000 dollar en meer. Er was voldoende (echte en synthetische) vraag om 900 stadions te vullen dus ja, dan krijg je teleurstelling. De frustratie zat vooral op het proces en minder op het gevolg (de hoge prijs). De sessie werd uiteindelijk persoonlijk door een verhaal van een moeder die tickets uit haar mandje zag verdwijnen. Mede door dit soort leed is er een hoorzitting geweest in de senaat. Blijkbaar hebben ze een eigen variant op het vragenuurtje in de tweede kamer waar alles ter tafel komt. Na deze feitelijke inleiding door Stan Soocher konden we aan de analyse beginnen. Wat te doen om dit te voorkomen in de toekomst?

Mijn persoonlijke observatie is dat het leed en de problematiek overzichtelijk is. Ten eerste heeft Obama in 2016 de Better Online Ticket Sales Act (‘Bots Act’) getekend. Die verbiedt het dat bots tickets kopen. Maar, er wordt simpelweg niet gehandhaafd. De bots hebben uiteindelijk geen tickets kunnen kopen maar wel het systeem plat gelegd.

Dan is er het issue van dominantie in de keten. En dus het mogelijke gevolg: gebrek aan innovatie en een goede user interface. In 2010 is Ticketmaster overgenomen door Live Nation. Autoriteiten hebben dat goedgekeurd en inmiddels loopt 70% van de ticketverkoop via Ticketmaster. De geïntegreerde onderneming bezit 400 eigen locaties en doet dus ook promotie en verkoop. Contracten met artiesten zijn nu vaker exclusief en kennen looptijden van vooral tien jaar in plaats van vijf jaar. Stan Soocher schets dat er onderzoek moet komen naar marktdominantie. Persoonlijk schat ik in dat de mededinging hier toch meer toelaat dus dat wordt ‘m niet. Waarom? Over het opknippen van Big Tech lees ik weinig meer. En Live Nation is qua dominantie toch eerder het niveau van de Keuken Kampioen Divisie en zeker geen Eredivisie. Ik mis in zijn betoog wel het antwoord op de vraag waarom artiesten (en hun managers) hier niet de leiding nemen in de verandering. Taylor Swift is toch de bovenliggende partij in de onderhandeling met Ticketmaster? De markt iets laten oplossen is altijd beter lijkt me.

Vervolgens komt het kleine leed aan bod. Leed dat we ook in Nederland kennen en meestal verstandig wordt gereguleerd. De balans tussen consumentenbescherming en vrije marktwerking. Marketing trucs als ‘van voor pricing’ en ‘nog één kamer over’ zijn bekend. In Nederland is dat allemaal al uitgewerkt in onder meer de richtsnoeren van de ACM (https://www.acm.nl/nl/publicaties/voorlichting-aan-bedrijven/acm-leidraad/leidraad-bescherming-online-consument ). 

Ook hier in de US gaat het over de consumentenwens om in het begin van je aankoopproces de totaalprijs te zien. Daar stoeien ze hier nog mee. Ik moet ze wel nageven dat ze hier een zeer mooie term aan het pricing vocabulaire hebben toegevoegd: de Junk Fee. Dat is bijvoorbeeld een prijs (service fee) die op het laatste moment in het aankoopproces naar voren komt. Maar de term mag ook gebruikt worden voor afsluitkosten bij je energiemaatschappij. Recentelijk zijn ook de termen Shrinkflation en Greedflation toegevoegd; maar Junk Fee vind ik deze eerlijk gezegd origineler.

Het gebrek aan regulering doet me denken een statement eerder deze week: Amerika innoveert, Europa reguleert en Azie kopieert. Elke keer in Austin besef ik me dat we absoluut vooroplopen in het reguleren van zaken. Hier vinden ze het fantastisch dat wij met 27 landen een stroperig proces doorlopen van wetgeving. Waarom? Het is een garantie op een gebalanceerde uitkomst. Alle situaties (‘verschillen tussen landen en belangen’) zijn bekend en in detail uitgewerkt. Daarom kunnen ze hier de DSA en de GDPR zo overnemen. Deze SXSW-sessie laat zien dat de behoefte van consumenten aan transparantie, fairness en toegankelijkheid universeel is.

Terug naar de frustraties van consumenten. De secondary market of resale markt met hogere prijzen: een logisch gevolg van de vrije markt waarin we leven. Maar hier zijn twee mooie oplossingen voor. Uiteindelijk is een concertbezoek een luxe goed. Het is geen water, woning of medicijn. Vraag en aanbod bepalen de markt. De eerste oplossing is tickets op naam verkopen (en ID controleren bij toegang). Dan kunnen fans voor lage prijzen naar binnen. De artiest maakt het toegankelijk voor alle fans. Airlines verkopen al jaren tickets op naam die tegen een meerprijs annuleerbaar zijn.

De tweede oplossing is dynamic pricing door Ticketmaster. Als Ticketmaster vraag en aanbod in balans brengt met dynamic pricing, is er nauwelijks een secondary market. Die logische redenering was nieuw voor me. Geluksmoment dus. Probleem, deels en anders opgelost. Maar dat vereist wel uitleg door de artiest (via Ticketmaster) om een deel van de onvrede weg te nemen. De extra winsten door dynamic pricing blijven maar komen in ieder geval bij de artiest (en Ticketmaster) terecht en niet bij de Bots. Het zijn immers de artiesten die de waarde creëren en niet de partijen die imperfecties in de markt gladstrijken. Mogelijk is het prettiger voor fans om meer te betalen als zeker is dat de artiest de winst opstrijkt. Maar de artiest kiest uiteindelijk, via de ene of de andere oplossing, voor het doel van de prijsstrategie: toegankelijkheid of winstmaximalisatie. Handhaving (mededinging, bots) is dan niet nodig. Hooguit een beetje consumentenbescherming als de artiest niet de bovenliggende partij is richting Ticketmaster.

Het leuke van SXSW is dat je altijd wegloopt met iets dat je niet had verwacht. Eén nieuw inzicht (‘dynamic pricing neemt secondary markt weg’) en één nieuw begrip (‘Junk Fee’) is voldoende om er met plezier op terug te kijken. Het mooie van SXSW is dat dit soort inzichten alleen ontstaan door ergens eens een uur naar te luisteren. Priceless!